warkah berapi

Telah terkubur segala mimpi
Kerna takut akan dilanyak
Lalu aku hentikan fantasi
Mungkin kerna aku tidak layak
Kadang ada mau terbang tinggi
Aku bisik jangan nanti kau yang rabak
Lupa aku akan gadis bercita tinggi
Yang mampu lalu segala onak
Dibakar dengan semangat jati
Tidak kira aral mana banyak
Yang penting manifestasi diri
Kalau diberi gunung pun dia tak gentar
Sekonyong angin monsun lalu
Meniup segala apa yang ada
Rapuh runtuh segala panji
Kerna tiang sudah tidak berdiri lagi
Ya Rabb, aku mau saja lari
Jauh ingin ku lari, terbang kalau mampu
Hatta realiti tak lagi indah seperti disangka
Pejamkan mata aku ingin menjadi buta seketika
Dan ingin dibuai mimpi kejayaan pasti
Aku pentaskan hidup walaupun fana
Nikmat sementara itu yang aku berpaut
Sedih tapi aku buang jauh jauh
Kerana realitinya aku lagi miskin
Hingga suatu saat aku tersedar
Mimpi tak ke mana kalau tak digoncang
Lalu aku runtuh segala hiasan indah
Ribut angin mengukuhkan rasa hati
Mengorak untuk terus hidup lagi
Ya Rabb, aku tahu aku bersalah
Aku tahu aku tak punya banyak masa
Dalam ketakutan aku beranikan juga
Dalam kesedihan aku cuba gembirakan
Kerna sedari aku tentang hidup
Aku sudah tidak terkejar 
Banyak yang sudah aku ketinggalan
Sukar untuk aku mulakan
Biar pahit aku telan
Biar kelat aku kunyah
Biar perit aku tahan
Biar sadis aku senyum
Biarlah
Asalkan aku sampai ke sana
Dengan selamatnya.

Comments

Popular posts from this blog

God damn you're beautiful

wonder

whyyyy